មុខរបរចិញ្ចឹមចង្រិតខ្នាតតូចជួយឱ្យអ្នកស្រី សាន ដាវី ឈប់ទៅធ្វើជាកម្មករចំណាកស្រុកនៅប្រទេសថៃ
ខេត្តបាត់ដំបង៖ បន្ទាប់ពីបានចាប់ផ្តើមចិញ្ចឹមចង្រិតនៅឆ្នាំ២០២៣រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកស្រី សាន ដាវី មានអាយុ៣៦ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបាយដំរាំ ឃុំបាយដំរាំ ស្រុកបាណន់ ខេត្តបាត់ដំបង លែងចង់ទៅធ្វើជាកម្មករសំណាកស្រុកនៅប្រទេសថៃ ដូចកាល១០ឆ្នាំមុនទៀតហើយ នៅពេលមុខរបរមួយនេះចូលរួមជួយទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារបានប្រចាំថ្ងៃ។ អ្នកសី្រ សាន ដាវី បានរៀបរាប់ថា ក្រោយពីបានរៀបការ អ្នកស្រី និងស្វាមីបានសម្រេចចិត្តធ្វើចំណាកស្រុកទៅប្រទេសថៃក្នុងឆាំ២០០៨ ធ្វើការកម្មករនៅកន្លែងកែច្នៃគ្រឿងសង្ហារឹម ដោយទទួលបានថ្លៃពលកម្មក្នុងមួយខែបាន៥ពាន់ទៅ៦ពាន់បាតក្នុងមនុស្សម្នាក់។ ប៉ុន្តែប្រាក់ទាំងនេះក្រោយពីការកាត់ចំណាយក្នុងការស្នាក់នៅ និងការហូបចុកប្រចាំថ្ងៃអស់ហើយ នៅសល់ប្រហែល១លានរៀលលុយខ្មែរប៉ុណ្ណោះ។ បើតាមអ្នកស្រី សាន ដាវី, ការងារចំណាកស្រុកនៅប្រទេសថៃអស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំមកនេះ ជួបប្រទះនឹងការលំបាកច្រើន និងត្រូវគេស្តីបន្ទោស,គេបង្ខំឱ្យធ្វើជាដើម។ ដូច្នេះនៅឆ្នាំ២០១៩ អ្នកស្រីសម្រេចចិត្តត្រឡប់មកស្រុកវិញ ចាប់ផ្តើមមុខរបរខ្នាតតូចសម្រាប់ទ្រទ្រង់គ្រួសារ រហូតដល់សព្វថ្ងៃ។ អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា បន្ទាប់ត្រឡប់មកពីធ្វើការនៅប្រទេសថៃបានមួយរយៈ អ្នកស្រីចាប់ផ្តើមចិញ្ចឹមចង្រិតលក្ខណៈគ្រួសារនៅឆ្នាំ២០២៣ តាមរយៈទីភ្នាក់ងារកិច្ចការអន្តរជាតិកាណាដា (GAC)។ មុខរបរចិញ្ចឹមចង្រិតសព្វថ្ងៃនេះអាចជួយទប់ទល់ការចំណាយប្រចាំខែបានមួយចំនួនដោយពុំចាំបាច់ឱ្យអ្នកស្រីទៅស៊ីឈ្នួលធ្វើការឱ្យគេដូចពេលមុនៗទៀតនោះទេ ។ ពោលគឺមុខរបរចិញ្ចឹមចង្រិត បូករួមជាមួយមុខរបរបោកអ៊ុត និងការដាំបន្លែរួមផ្សំ ដែលកំពុងមានដូចសព្វថ្ងៃនេះ អាចជួយឱ្យអ្នកស្រីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ មើលថែទាំកូនៗ និងគ្រប់គ្រងគ្រួសារបាន។ អ្នកស្រី សាន ដាវី បានបន្តទៀតថា “សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំមានទ្រុងសម្រាប់ចិញ្ចឹមចង្រិតចំនួន៩ទ្រុង ក្នុងនោះ៤ទ្រុងទើបតែប្រមូលចង្រិតលក់បាន៣០គីឡូក្រាម […]
