ដោយ ជិន ម៉ាដេប៉ូ
កណ្តាល៖ បើគេធ្វើដំណើរតាមផ្លូវកាត់ពីភ្នំប្រសិទ្ធ ឆ្ពោះទៅកាន់ផ្សារបាត់ដឹង ដល់ត្រង់ចំណុចភូមិត្រពាំងទៃ ឃុំម្កាក់ ស្រុកអង្គស្នួល ខេត្តកណ្តាល នោះយើងនឹងបានឃើញអ្នកលក់ប៉ិកកួៈមិនតិចជាង១០កន្លែងទេ ដោយខ្លះដាក់តុ ខ្លះជាគ្រែ ដង្ហែគ្នាលក់។ ពួកគាត់តែងចាប់ផ្តើមដាក់លក់ពីពាក់កណ្តាលខែកញ្ញា រហូតដល់ខែមេសា ដែលជាពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំ ខ្មែរទើបអស់ទៅវិញ ដែលមានន័យថា ផុតរដូវកាលលក់ប៉ិកួៈហើយ។
ប៉ិកួៈដែលទើបដកថ្មីៗពីចំការអ្មកស្រុក មានសភាពសខ្ចី និងជាប់ទងមានស្លឹកយ៉ាងខៀវស្រស់នោះបានទាក់ទាញអ្នកធ្វើដំណើរតាមដងផ្លូវនេះ តែងឈប់ចុះទិញ ឬខ្លះទៀតអត់ទ្រាំងាកមើលពុំបានសោះឡើយ។
កំពុងម្នីម្នាកាត់មើម ប៉ិកួៈចេញពីទងដើម្បីដាក់លក់ឱ្យអតិថិជន អ្នកស្រី ហៀង ចន្នី ដែលកំពុងលក់ប៉ិកួៈលើដងផ្លូវនេះបានប្រាប់ឱ្យដឹងថា៖ មើមប៉ិកួៈនេះចាប់ផ្តើមមានលក់ពីខែកញ្ញា រហូតដល់ខែមេសា ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ឱ្យតែដល់រដូវកាលនេះអ្នកស្រីមិនដែលខកខានលក់ទេ ពោលគឺអ្នកស្រីបានដាំ និងលក់ប៉ិកួៈនេះតាំងតែពីកុមារមកម្ល៉េះ ជាមួយឪពុកម្តាយ។
ស្រ្តីវ័យជាង៤០ឆ្នាំរូបនេះបានឱ្យដឹងដែរថាសម្រាប់ ប៉ិកួៈនេះគេអាចដកលក់បានតាំងតែមើមវានៅតូចៗហើយបើទុករហូតធំនោះទាល់តែចាប់ពីខែមករាទៅ។ ហេតុនេះការដកលក់មើមតូចៗពុំសូវបានថវិការច្រើនដូចទុកឱ្យមើមធំទេពីព្រោះថាវាបានគីឡូតិចជាងទុកឱ្យមើមវាធំ។
ស្រ្តីអ្នកលក់ប៉ិកួៈរូបនេះបានប្រាប់ឱ្យដឹងដែរថា សម្រាប់ការដាំប៉ិកួៈចាប់ពីបីខែកន្លះ ទៅបួនខែ ជាទូទៅវាអាចហុចផល ដោយគេអាចដកវាមកលក់បានហើយ។
យុវតី អ៊ែល រ៉ូហ្សា ដែលកំពុងលក់ប៉ិកួៈនេះមួយរូបដែរ បានប្រាប់ថា ប៉ិកួៈនេះតម្លៃមួយគីឡូក្រាម តម្លៃចាប់ពី៤ ០០០ ទៅ៥ ០០០រៀល។ ក្នុងមួយថ្ងៃអាចលក់ឱ្យឪពុកម្តាយចាប់ពី៣០ទៅ១០០គីឡូក្រាម។ សម្រាប់ប៉ិកួៈទាំងនេះ គឺឪពុកម្តាយបានដាំខ្លួនឯង ហើយតែងដកលក់តាមដងផ្លូវនេះរៀងរាល់ឆ្នាំ។
យុវតីរូបនេះបានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា ប៉ិកួៈ ដែលដកមកថ្មីៗ គេតែងប្រើម៉ាស៊ីលាងម៉ូតូមកបាញ់ឱ្យអស់ដី ហើយមើលទៅសខ្ចី ពិសេស បើជាមើមតូចៗផង អតិថិជនចូលចិត្តទិញណាស់។
ចំណែកនាង ឆាំ ចន្ធូ អ្នកលក់ប៉ិកួៈដូចគ្នានេះដែរបានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា ការដាំប៉ិកួៈមិនងាយស្រួលដែរទេ គឺត្រូវការថែទាំច្រើន ពិសេសបោចស្មៅ ទើបហុចផលបានល្អ។ សម្រាប់ក្នុងមួយឆ្នាំ ប៉ិកួៈអាចហុចផលចាប់ពីមួយទៅបីតោនទៅតាមឆ្នាំ ដែលដាំតិច ឬច្រើន នៃគ្រួសារនីមួយៗប៉ុណ្ណោះ។
ស្រ្តីដែលតែងលក់ប៉ិកួៈមិនតិចជាង១០ ឆ្នាំរូបនេះបានប្រាប់ថា សម្រាប់ការលក់ប៉ិកួៈអាចទទួលបានប្រាក់កម្រៃចាប់ពី២ ០០០ទៅជាង៣ ០០០ដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ ដែលថវិការនេះបានជួយជីវភាពឱ្យបានល្អប្រសើរសម្រាប់គ្រួសារផងដែរ។
កញ្ញា មាន ស្រីនាង ដែលកំពុងឈរលក់ប៉ិកួៈ ដូចគ្នានេះបានប្រាប់ថា បើគិតពីការលក់ប៉ិកួៈនេះមានរយៈពេល១៧ឆ្នាំមកហើយ។ប៉ិកួៈទាំងនេះបានហុចផលក្នុងមួយឆ្នាំចាប់ពី១០តោន រហូតដល់ជិត២០តោន ហើយបើគិតថវិកាវិញក្នុងមួយឆ្នាំ រកបានមិនតិចជាង៥ ០០០ ទៅ៦ ០០០ដុល្លារទេ។
ជាកូនអ្នកស្រុកភ្នំប្រសិទ្ធ កញ្ញា មាន ស្រីនាង បានប្រាប់ឱ្យដឹងដែរថា ការលក់ប៉ិកួៈ គឺជាមុខរបរមួយសំខាន់ផងដែររបស់អ្នកស្រុកនេះ ហើយការរកចំណូលពីដំណាំប៉ិកួៈ ក៏ជាផ្នែកមួយយ៉ាងសំខាន់របស់ពួកគាត់ក្រៅអំពីមុខរបរផ្សេងៗទៀត។ សម្រាប់ចំណូលពីការដាំ និងលក់ប៉ិកួៈនេះខុសៗគ្នាអាស្រ័យទៅអ្នកដាំតិច ឬច្រើនប៉ុណ្ណោះ។
គួរបញ្ជាក់ថា បើតាមក្នុងវចនានុក្រមខ្មែរសម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ខ្មែរយើងហៅ «ប៉ិកួៈ» នេះថា «ដំឡូងរលួស»។
«ប៉ិកួៈ» ជាដំឡូងមួយប្រភេទ ដែលពលរដ្ឋខ្មែរបានដាំ និងលក់តាំងតែពីបុរាណកាល រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ វាជាដើមវល្លិ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹករលួស, ក្នុងមួយដើមមានមើមតែមួយ រាងច្រឡោ សាច់ស មានទឹកដមរលម សំបកស្វិត គេអាចបរិភោគឆៅបាន ហើយមានរសជាតិផ្អែមស្រាលត្រជាក់។
កសិករខ្មែរច្រើនដាំដំណាំដំឡូងរលួស ឬ «ប៉ិកួៈ» នេះ នៅលើដីល្បាយខ្សាច់ ដែលមិនមានដក់ទឹក ព្រោះវាអាចទទួលផលបានច្រើនជាងប្រភេទដីផ្សេងៗ។ នៅកម្ពុជាមានដាំដំឡូងនេះ ជាប្រភេទពូជធ្ងន់ មើមរបស់វាធំៗ, គេច្រើនយកទៅធ្វើម្ហូប និងពូជស្រាល មើមរបស់វាតូចល្មម, គេច្រើនយកទៅបរិភោគជាមួយនឹងប្រភេទម្ជូរផ្សេងទៀត៕










